Free Cinema

Ή αλλιώς, O Βρετανικός Κινηματογράφος της δεκαετίας του ’60: Free Cinema και British New Wave

από την Kika Mod

Ο Βρετανικός κινηματογράφος στη δεκαετία του '60 μοιάζει να απεικονίζει όλες τις κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές που παρουσιάστηκαν στη δομή και στη σύνθεση της Μεγάλης Βρετανίας την περίοδο εκείνη. Το Free Cinema και το British New Wave, ή Kitchen Sink Drama όπως είναι επίσης γνωστό, δημιουργήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του '50 και διήρκεσαν μέχρι τη δεκαετία του '60. Τα δύο συχνά αλληλένδετα κινηματογραφικά είδη εμφανίστηκαν λίγο μετά την πτώση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και κατά την ακμή της λογοτεχνικής ομάδας των Young Angry Men με πρωτεργάτη τον John Osborne. Σε μία προσπάθεια να δώσει τον ορισμό του Free Cinema o Lindsay Anderson δηλώνει στο μανιφέστο του νέου κινηματογραφικού είδους: «Αυτές οι ταινίες δεν δημιουργήθηκαν από κοινού ούτε με την διάθεση να παρουσιαστούν μαζί. Αλλά όταν τις είδαμε καταλάβαμε ότι είχαν μια αμοιβαία τοποθέτηση. Κοινό τους γνώρισμα είναι η πίστη στην ελευθερία και στη σημασία των ανθρώπων και της καθημερινότητας.

Ως παραγωγοί των ταινιών αυτών πιστεύουμε ότι:
Καμία ταινία δεν μπορεί να είναι πάρα πολύ προσωπική.
Η εικόνα μιλά. Ο ήχος ενισχύει και σχολιάζει.
Το μέγεθος είναι άσχετο. Η τελειότητα δεν είναι ένας στόχος.
Η άποψη σημαίνει στυλ. Το στυλ σημαίνει άποψη».
Το Free Cinema και το British New Wave -σε αντιστοιχία με τη γαλλική Nouvelle Vague- έχουν παραγάγει μια σειρά από κινηματογραφικά διαμάντια των οποίων αξία και η επιρροή παραμένει ακόμα και σήμερα αδιαμφισβήτητη. Μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες αυτής της εποχής με αξιοσημείωτους ήρωες, σήματα κατατεθέν του κινήματος του κοινωνικού ρεαλισμού, είναι οι ακόλουθες:
1. Ο Dreamland
Το 1953 ο Lindsay Άντερσον σκηνοθετεί το ντοκιμαντέρ «Ο Dreamland». Πρόκειται για ένα μικρό φιλμ διάρκειας 12 λεπτών που απεικονίζει το λούνα παρκ Dreamland στην πόλη Μάργκαρετ στο Κεντ της Αγγλίας χωρίς να παρεμβαίνουν διάλογοι ή σχολιασμός. Μέσω της ποιητικής δυσμορφίας του συγκεκριμένου θεάματος, της διάχυτης ειρωνείας και του ιδιότυπου μοντάζ η ταινία θέτει μια νέα εποχή στη δημιουργία του ντοκιμαντέρ.
2. Η μοναξιά του Δρομέα Μεγάλων Αποστάσεων
«Η Μοναξιά του Δρομέα Μεγάλων Αποστάσεων» σκηνοθετείται το 1962 από το Tony Richardson ενώ βασίστηκε στο διήγημα που γράφτηκε από τον Alan Sillitoe με κεντρικό χαρακτήρα το νεαρό Colin. Ο Colin, τον οποίο υποδύθηκε ο Tom Courtenay, είναι ένα ατίθασο αγόρι που βρίσκεται στο αναμορφωτήριο μετά από μια ληστεία. Οι αγώνες μεγάλων αποστάσεων μοιάζουν το μοναδικό πράγμα που τον ηρεμεί από τη νοσηρή καθημερινότητά του και σύντομα θα βρεθεί να αγωνίζεται εναντίων των μαθητών ενός ιδιωτικού οικοτροφείου. Πρόκειται, πραγματικά, για ένα από τα πιο αριστουργηματικά kitchen sink drama φιλμ που δημιουργήθηκαν ποτέ.
3. Ο Μπίλυ ο Ψεύτης
«Ο Μπίλυ ο Ψεύτης» σκηνοθετήθηκε το 1963 από τον John Schlesinger. Είναι βασισμένο στο βιβλίο του Keith Waterhouse και ο Μπίλυ, τον οποίο υποδύεται ο Tom Courtenay, αποτελεί ένα από τους πιο επιτυχημένους και ιδιαίτερους χαρακτήρες στην ιστορία του αγγλικού σινεμά. «Ο Μπίλυ ο Ψεύτης» αποτελεί μια άριστη απεικόνιση της ζωής στη μεταπολεμική Αγγλία με έντονους συμβολισμούς και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις.
4. Το Νακ και πως να το Αποκτήσετε
Το 1965 ο Richard Lester σκηνοθετεί την κωμωδία «Το Νακ και πως να το Αποκτήσετε», ένα φιλμ βασισμένο στο θεατρικό έργο της Ann Jellicoe. Τρεις κατ' ουσίαν διαφορετικοί χαρακτήρες ο καθηγητής Colin, ο μουσικός Tolen και ο καλλιτέχνης Tom συναντούν μια νέα γυναίκα, τη Nancy, όταν μετακομίζει στο Λονδίνο. Οι σουρεαλιστικοί υπότιτλοι, ο αρχαιοελληνικός χορός και οι χιουμοριστικές σεκάνς είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που καθιστούν αυτήν την ταινία εξαιρετική.
5. Εάν…
Το να κάνεις μια ταινία όπως το «Εάν…» σχεδόν 53 χρόνια πριν αποτελεί ένα πραγματικά τολμηρό εγχείρημα. Ο Lindsay Άντερσον δημιουργεί μια πρωτοποριακή ταινία μέσα από την οποία δε διστάζει να επικρίνει τα βρετανικά κοινωνικά στερεότυπα και το συντηρητισμό. Βίαιο και επαναστατικό το «Εάν...» θέτει ερώτημα, αμφισβητεί και αντανακλά τον πολιτικό αναβρασμό του Μάη του 68 παραμένοντας ακόμη και σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.

---

British cinema in the 60s: Free Cinema and British New Wave
British cinema in the 60s seemed to depict all the social and political changes occurring in the UK at that time. Free Cinema and British New Wave, or kitchen sink cinema as it also known, originated in the midst of the 50s and lasted till the 60s. The two movements seem somewhat interwoven; they both derived a few years after the fall of the British Empire and during the emergence of the literary movement Young Angry Men represented by John Osborne. In an attempt to define Free Cinema Lindsay Anderson stated his manifesto: “These films were not made together; nor with the idea of showing them together. But when they came together, we felt they had an attitude in common. Implicit in this attitude is a belief in freedom, in the importance of people and the significance of the everyday. As filmmakers we believe that:
No film can be too personal.
The image speaks. Sound amplifies and comments.
Size is irrelevant. Perfection is not an aim.
An attitude means a style. A style means an attitude”.
Free Cinema documentary directors as well as British New Wave directors have produced cinematic diamonds whose value and influence still remain intact. Some of the most well known films of this era with memorable characters that reflect social realism’s effect are the following:
1. O Dreamland
In 1953 Lindsay Anderson directs the documentary “O Dreamland”. It is 12 minute black and white film of the Dreamland funfair in Margarate, Kent with no dialogues or commentaries. Through its poetic ugliness, its irony and harsh sequences the film sets a new age in documentary making.
2. The Loneliness of the Long Distance Runner
“The Loneliness of the Long Distance Runner” is directed in 1962 by Tony Richardson and it based on a short story written by Alan Sillitoe. Its hero Colin, played by Tom Courtenay, is a rebellious youngster who is sentenced to a boys’ reformatory after a theft. Running seems to be the only thing that makes him forget his miserable conditions of living and soon he will have to compete against the students of a public school. “The Loneliness of the Long Distance Runner” constitutes an example of kitchen sink drama at its best!
3. Billy Liar
“Billy Liar” was directed in 1963 by John Schlesinger. It is based on Keith Waterhouse’s book and Tom Courtenay’s leading part is one of the most successful and memorable characters in British cinema history. “Billy Liar” is an excellent depiction of life in post war England and with intense symbolism and social and political connotations.

4. The Knack …and How to Get It
In 1965 Richard Lester directs “The Knack …and How to Get It” which is based on Ann Jellicoe’s play. Three totally different characters Colin, the schoolteacher, Tolen the musician and Tom the artist meet a young woman Nancy when she moves to London. Surreal subtitles, ancient Greek choruses and funny sequences are only a few of the things that make this film exceptional.
5. If....
Making a film like “If....” almost 53 years ago, is a daring project. Lindsay Anderson creates a surreal film that criticises British social stereotypes and conservatism. “If....” is a violent and revolutionary film that judges society, reflects the political conditions during May ’68 and still remains topical.

Interview with Paul Smith, Dengue Fever's Drummer

Dengue Fever is a Los Angeles based 6 pieces band, formed in the early '00s and they play Cambodian Psych Rock. Interview taken from Thanassis Tragoulias circa 2009. Enjoy!

We would like to know the story of Dengue Fever from the beginning.

It all started when Zac and Ethan were both listening to the old Cambodian rock n roll from the late sixties. The idea was to cover a few of the coolest songs that we knew of from that era and then try and find a singer somehow. Zac and Ethan started going down to Long Beach, Ca. after a recommendation from a Cambodian friend. It took several trips down there but they eventually came across Nimol singing on stage at a club called Dragon House. After asking her several times, and even being told no by Nimol's older sister, we finally convinced her to come to a rehearsal studio and sing a few songs with us. The day she showed up we had a few other singers that we were trying out but when Nimol showed up most of the other singers got shy and disappeared. And now here we are ten years later, still singing songs together!

“Dengue Fever”, how did this name come up?

The name Dengue Fever was kind of a mash up between Dance Fever and this mysterious disease that we didn't know much about at the time. The word fever conjures up images of sweaty people under the hypnotic powers of music so we just kind of ran with it.

What is the line up of the band and what kind of instruments do you use?

The band consists of me, Paul Dreux Smith on drums (Rogers 1965 Holiday series), Zac Holtzman on guitar and vocals (Fender jazz master and the Mastadong which is one neck of Jazz Master and a second neck of Chapei, which is a traditional Cambodian instrument), Ethan Holtzman on Farfisa organ and other keys (mostly a nord stage 73, also plays a Baldwin fun machine) Senon Williams on bass (Gibson Grabber, Ampeg Big Stud and Fender Jazz Bass), David Ralicke on various horns and psychedelic noises, and last but not least Chhom Nimol on vocals.

Would you like to tell us about your main influences?

We have a wide variety of influences in this band. We started out doing covers but quickly brought in originals that were influenced by Sin Sisamouth as well as surf music like The Ventures etc...
Although we all share common influences like Blondie, Malatu Astatque, Charles Mingus, and Tom Waits we also each have some influences that adds a unique flavor to the stew.

Which musicians ‘changed’ your life?

For me, personally, I had my life changed several times. Hip Hop was the first music that really struck a chord with me. Rakim, Ultramagnetic MCs, De La Soul all had a hand in shaping my taste for years to come. Joseph Modeliste, the drummer for The Meters, was the number one reason I got into playing actual drums (before that I was playing with samplers). His style is so unique and ridiculous that I wanted to be able to get that feel he put into every song. Tom Waits, changed how I wanted to record music. There was a connection between those dirty samples that I loved hearing in early Hip Hop and the rawness of his recordings.

What do you think about the sound of the band? Do you consider it as mainstream or underground?

I think our sound straddles both mainstream and underground. Much of what we do lives in the pop world but has an undercurrent of something more bizarre.

Which was/could be the best moment of the band and which was the worst?

Our first trip to Cambodia was one of our fondest memories. It was so surreal. We were making all these great connections with a lot of people, including Cambodian Living Arts, which does wonderful work by keeping traditions alive through dance, music, and art in general. Also, playing at the Hollywood Bowl, here in Los Angeles, was a big deal for us since most of the band grew up here. It has a lot of history, not to mention we were playing to about 15,000 people!

Our worst memory was when Nimol got arrested and put in jail for having a invalid visa. That was years ago but we were really freaked out. Not only was our band mate locked up and scared, but we felt helpless and responsible because it happened on our way home from a gig. Luckily we were able to help raise money, hire a lawyer and get everything worked out but she did spend 22 nights in jail!

What kind of people usually come to your live performances? Do you believe that they have to be already trained for your music?

Our shows have people from all walks of life. We get hippies, indie kids, hip hop heads, world music fans, a little bit of everything. I think our fans are really open-minded people and they come to our shows because we play with honesty and passion, which always translates across genres. You don't have to have any knowledge of any genre to connect with us as an audience.

Is music your main interest or are you fond of sixties culture in general, like art, design etc?

We aren't really into "preserving an era". The sixties and seventies were a great time for music but we don't want to leave out the rest of the decades. We do find inspiration from the sixties but we like to keep an open mind so we can allow present time to influence us as well. If something sounds good we roll with it regardless of whether it's "authentic" or not.

Can you name other bands you believe that represent the 60’s scene in our days with gravity?

So many bands are digging into the 60s and 70s for their sound right now. With the way music is distributed these days you can have all these niche type scenes happening at the same time. Sharon Jones and the Dap Kings are one example I can think of. They certainly do justice to their influences!

Can you share with us your future plans?

We have our new album coming out in April so we will be touring as much as we can to spread the word! We will be bouncing around the U.S. during April, May, and June and we are lining up European shows as we speak so be on the lookout. Maybe we will come to Greece, play a great show, then head to Santorini!

Πολιτισμός

Στη νεότερη Ελλάδα τη λέξη πολιτισμός μετέφρασε και χρησιμοποίησε από τη γαλλική λέξη “civilisation” ο Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833) ταυτίζοντάς την με τα ανώτερα προϊόντα του τρόπου ζωής μιας κοινότητας, προϊόντα που έχουν να κάνουν με την υψηλή τέχνη, τη φιλοσοφία και τις επιστήμες. Τον 16ο αιώνα η έννοια του πολιτισμού διερευνήθηκε από τον ιστορικό Febvre (Lucien Febvre, 1878–1956) και αποδόθηκε ως η αρετή της διακριτικότητας, της ειλικρίνειας και της ευγένειας. Παρατηρούμε πως η έννοια της λέξης πολιτισμός είναι πολυδιάστατη και προσαρμοσμένη μέσα στην ιστορία του ανθρώπου. Προσαρμοσμένη στο βαθμό που να χαρακτηρίζει σε κάθε εποχή τις ανάγκες του για εκφραστικότητα προς κάτι ανώτερο από τη βιολογική του υπόσταση. Με τον τρόπο αυτό προσδίδει τις επιδράσεις του (θετικές ή αρνητικές) στην τοπική κοινωνία ή σε ολόκληρο τον κόσμο. Η έννοια του πολιτισμού χαρακτηρίζει και χαρακτηρίζεται, για κάθε χώρα, από οποιοδήποτε παγκόσμια αναγνωρισμένο υλικό και υπαρκτό τεχνητό ή φυσικό δημιούργημα.

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ